Wie Breskens vanuit oostelijke richting over zee of over land nadert ziet vanaf grote afstand een beeld opdoemen van een soort enorme kast waarin vijf broden en twee vissen zijn uitgestald. Het is de silo van Breskens die dankzij een overrompelende muurschildering in zijn geheel een kunstwerk is geworden. In 1997 realiseerde beeldend kunstenaar Johnny Beerens naar eigen idee en ontwerp een grote muurschildering op de graansilo bij de vissershaven in Breskens. Het visserijmuseum biedt een bijzonder uitzichtop de beschilderde silo aan de overkant van de vissershaven. Door een speciaal opgestelde verrekijker kan men een bijzonder detail ontdekken in het oog van de onderste vis. Er zijn ook een tweetal voorstudies van de muurschildering in het museum te zien. Daarnaast zijn er in het museum een aantal schilderijen uit zijn serie "Anonieme Vissers en Vissen" uit de periode 1991-1993 te zien.

Muurschildering op de graansilo:
Van een heel andere orde dan zijn schilderijen op doek en toch in het verlengde daarvan zijn de monumentale muurschilderingen van Johnny Beerens. Deze werken zijn ontstaan vanuit inschrijving op een open opdracht voor een kunstwerk binnen de gemeente Sluis. Beerens leverde ontwerpen aan voor muurschilderingen van een gigantisch formaat op door hemzelf uitgekozen locaties.

Bij Johnny Beerens zal de beschouwer tevergeefs zoeken naar verhalend of politiek getinte voorstellingen. Beerens"volkomen autonome muurschilderingen van extreem groot formaat vormen een eigenzinnige uitzondering tussen geabstraheerde vlakvullingen en decoraties. Bij hem staat de relatie tussen beeld en gebouw voorop. Die relatie wordt benadrukt en versterkt door zijn figuratieve beelden met vloeiende schilderachtige overgangen van licht naar donker die niet alleen door hun afmetingen imponeren.

De keuze van de motieven, het wondteken op de toren en de broden en de vissen op de silo, maakt zonneklaar dat Beerens meer te zeggen heeft met zijn muurschilderingen. Hij gebruikt de bijbelse symboliek om ons op het spoor te zetten van de diepere betekenis van zijn werk. Johnny Beerens heeft met zijn hoogste persoonlijke visie op muurschilderingen een manier gevonden om zich als kunstenaar te onderscheiden.

De muurschildering op de graansilo is een regelrechte ode aan de vruchten van de aarde. Vis vers uit de zee en brood om zo in te bijten. Weer die confrontatie van de mens met zijn wereld, het gevecht tegen het water, de dagelijkse strijd om het bestaan. Dit alles komt samen in deze schildering op deze specifieke plek.

Maar er is meer. Vijf broden en twee vissen. Geen willekeurige aantallen maar een regelrechte verwijzing naar de bijbel. In die optiek is de voordtelling een hartstochtelijk pleidooi om stil te staan bij een eerlijke verdeling van de vruchten van de aarde. Een aansporing die van alle tijden is. Daarnaast overstijgt de schildering de parabel van de wonderbaarlijke spijziging door zijn opvallende compositie. Door de manier waarop Beerens de broden en de vissen heeft uitgestald doet de voorstelling mij denken aan een vitrine vol relikwieen.

Op de plaats van de beenderen en schedels die de dood vertegenwoordigen zijn nu eerbiedig en liefdevol de universele symbolen van het leven gerangschikt Zonder de silo was dit kunstwerk niet ontstaan. Anders dan bij Beerens"doeken was het gebouw er eerst. Hier heeft de schilder zich laten inspireren door de vorm van het gebouw. En door de afmetingen, de plaats aan de vissershaven, de functie van de silo. Ook het damwandprofiel is medebepalend geweest voor de ontwikkeling van het ontwerp. Al deze factoren versterken elkaar en monden uit in een volmaakte symbiose tussen gebouw en kunstwerk, die zowel terug te vinden is in de vorm als in de betekenis van beide. Marjon Sarneel: (Fragment uit "Johnny Beerens, Schilderijen en muurschilderingen, A5 oblong, 32 blz, 1998)"

Ik heb op de silo niet het verhaal, maar de metaforen uitgewerkt tot een zelfstandig beeld: de broden en de vissen in een grote reliekschrijn uitgebeeld als iconen van ons bestaan.

Ik was in de eerste plaats geinspireerd door de plek en het gebouw en kwam al spoedig op het idee van brood en vis. Je hoeft niet gelovig te zijn om je door de gedachte die achter het verhaal en de metaforen schuilgaat, te laten inspireren. Voor mij ging er in ieder geval een meerwaarde van uit, het geeft aan mijn werk meer interpretatiemogelijkheden, zonder vrijblijvend te worden. Het beeld wordt daardoor universeler.

Het geldt ook voor de schildering op de watertoren in Oostburg. Op het eerste gezicht een lek in de toren. Maar de vorm van het lek heb ik geent op de vleeswond in de borst van Christus, zoals die eeuwenlang is afgebeeld in de schilderkunst. Ook in de serie anonieme vissers komt op enkele vissen dit stigma voor als detail. Op de toren heb ik het stigmateken uitgewerkt tot een zelfstandig beeld. Toren en schildering zijn zo onlosmakelijk met elkaar verbonden en vormen samen het kunstwerk.
Johnny Beerens: "( Fragment uit monografie "Johnny Beerens" -28 x 21 cm- 128 blz-Walburg Pers 2009- ISBN 978.90.5730.552.8)

Zoals door Michelangelo en door zo velen na hem is afgebeeld. Behalve door het speciale licht word ik in de serie Anonieme vissers getroffen door een onmiskenbare tegenstelling. Beerens is er in geslaagd een oneindige tederheid te leggen in de robuuste handen die de vis koesteren waardoor het werk aanleunt tegen de mannelijke equivalent van de Madonna met Kind. Eenzelfde soort ontroering gaat door mij heen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat diezelfde handen de vis voorgoed aan zijn eigenlijke omgeving onttrekken. Met uitgestrekte armen wordt het dier mij aangeboden. Als vrucht van de aarde. Als onderdeel van de kringloop die het leven in stand houdt.
Marjon Sarneel (Fragment uit "Johnny Beerens, Schilderijen en muurschilderingen, A5 oblong, 32 blz, 1998)